Categorie: Uncategorized

“De vereniging heeft een moskee in [vestigingsplaats] waar de activiteiten van de vereniging plaatsvinden. [eiser] is sinds 1 januari 2022 lid van de vereniging. Hij heeft het bestuur van de vereniging laten weten het niet eens te zijn met de manier waarop het bestuur de vereniging leidt. Hij wilde dit graag op een Algemene Ledenvergadering (hierna: ALV) bespreken. Het bestuur heeft laten weten dat zij dit niet toestaat. [eiser] heeft daarom met een beroep op artikel 15 lid 4 van de statuten een bijzondere ALV bijeengeroepen door op 17 juni 2023 in de moskee uitnodigingen op te hangen. Op deze uitnodiging stond dat de ALV zou plaatsvinden op 1 juli 2023 en dat er één agendapunt zou worden behandeld, namelijk het functioneren van de voorzitter. Toen [eiser] deze uitnodigingen aan het ophangen was heeft het bestuur zich daartegen verzet, is een conflict ontstaan, is de politie gebeld en heeft het bestuur [eiser] een pandverbod voor de moskee opgelegd. Bij brief van 29 juni 2023 heeft het bestuur het lidmaatschap van [eiser] opgezegd. [eiser] heeft laten weten in beroep te gaan tegen de opzegging van zijn lidmaatschap. De ALV zal hier in september of oktober van dit jaar over beslissen. Dat betekent dat het zittende bestuur er nog zit.” (het is een uitspraak in kort geding)

“In beginsel kan het bestuur een pandverbod geven als iemand de orde in de moskee verstoort. Het bestuur vertegenwoordigt immers de vereniging. Maar in dit geval is het pandverbod niet terecht opgelegd. Het staat vast dat er op 17 juni 2023 veel onrust is ontstaan en de orde in de moskee is verstoord. De politie is zelfs ter plaatse geweest. Maar de oorzaak van de onrust is hier wel van belang. De onrust is namelijk ontstaan doordat [eiser] iets wilde bereiken wat hij op grond van de statuten mocht bereiken. Hij heeft een achterban van zeker 10% van de leden. Omdat het bestuur weigerde zijn voorstellen op de agenda te zetten, mocht hij een bijzondere ALV bijeenroepen. In de statuten staat expliciet dat die ALV mag worden aangekondigd door mededeling op het in het clubgebouw (lees: moskee) aanwezig mededelingenbord. Dat was [eiser] op dat moment aan het doen. De onrust die de actie van [eiser] veroorzaakte zou normaliter een pandverbod rechtvaardigen, maar omdat [eiser] juist binnenkwam om iets te doen dat hij volgens de statuten mag doen, en het bestuur fout zat door hem daarin tegen te werken, mag zij hem dan niet een pandverbod geven. De onrust is immers ontstaan omdat het bestuur wil verhinderen dat [eiser] iets doet dat hij op basis van de statuten mocht doen. Als er onrust ontstaat door een conflict waar het bestuur in ieder geval medeschuldig aan is, mag het bestuur niet iemand vanwege die onrust een pandverbod geven. Dat zou onredelijk en in strijd met artikel 2:8 BW zijn.
De rechter neemt bij deze beslissing ook mee dat [eiser] vandaag heeft verklaard tot de ALV in september of oktober niets anders te willen doen in de moskee dan bidden, en dat de rechter het door het bestuur gevraagde contactverbod wel zal toewijzen, waarover later meer. Er is daarom ook geen aanleiding om verdere ordeverstoringen te verwachten.
De vordering tot opheffing van het pandverbod wordt dus toegewezen. De vereniging mag [eiser] de toegang tot de moskee niet weigeren. Dat betekent dat ook de reconventionele vordering van de vereniging voor het opleggen van een pandverbod wordt afgewezen.”

“[eiser] wil graag beschikking krijgen over de ledenlijst van de vereniging. Deze vordering wordt enigszins afgezwakt toegewezen. Iedereen die lid is van een vereniging heeft in beginsel recht om de ledenlijst in te zien. [*] Het betoog van de vereniging waarom zij de ledenlijst niet wil verstrekken, maar wel ter inzage wil geven, is begrijpelijk. Daarom wordt de vordering zo toegewezen dat [eiser] recht op inzage krijgt. Binnen twee weken na deze zitting moet het bestuur zorgen dat [eiser] in het gebouw van de vereniging (de moskee) de ledenlijst kan inzien. [eiser] heeft vandaag beloofd dat hij de inzage van de ledenlijst voor geen enkel ander doel gaat gebruiken dan om te weten wie er lid is en om in september en oktober te kunnen beoordelen of de ALV en de stemming netjes verlopen. Ook heeft hij beloofd dat hij de ledenlijst niet gaat gebruiken om leden te benaderen.”

[*] – Deze regel is conform de uitspraak in de BVKZ zaak uit 2018, zie deze post.

De vereniging vordert een contactverbod tussen [eiser] en het bestuur. Deze vordering wordt toegewezen. Deze ordemaatregel kan bijdragen aan rust in de moskee. Omdat vaststaat dat er in september of oktober van dit jaar een ALV wordt gehouden is het ook niet nodig dat [eiser] contact heeft met het bestuur of afzonderlijke bestuursleden. Dit contactverbod loopt tot in ieder geval die eerstvolgende ALV. Als op die ALV wordt beslist dat de opzegging in stand blijft zal het contactverbod vanaf vandaag voor de duur van één jaar worden opgelegd.

Rechtbank Midden-Nederland 10 juli 2023, ECLI:NL:RBMNE:2023:3577

• Vooraf: ik aarzel of ik dit onderwerp moet bespreken op dit weblog.
  Ik ben geen specialist op dit onderwerp. Aan de andere kant: de
  problematiek zal spelen in heel veel verenigingen. De rechtbank schetst in
  deze zaak een duidelijk juridisch kader. Ik kan echter alleen niet
  beoordelen of het ook juridisch juist is, of de rechtbank alle
  jurisprudentie juist samenvat. 
• Met die kanttekening zal ik het tweede deel van deze uitspraak toch
  weergeven (het eerste deel van de uitspraak gaat over puur
  verenigingsrecht, namelijk of een club aangemerkt moet worden als een
  informele vereniging). 
• Mocht je te maken hebben met een kwestie omtrent beschuldigingen,
  klachten, of vermoedens van seksueel of anderszins grensoverschrijdend gedrag van een persoon, bijv. een vrijwilliger, in een
  organisatie, ga dan niet af op slechts deze post, maar
  raadpleeg een juridisch adviseur met voldoende expertise – bij voorkeur
  een advocaat. 

De klacht van de
beschuldigde vrijwilliger jegens de organisatie

• [De coördinator / vrijwilliger] [de heer eiser sub 1] heeft
  toegelicht dat sprake is van een onrechtmatige daad omdat hij zonder reële
  grond door [welzijnsorganisatie] K c.s. is beschuldigd van ongepast
  handelen [namelijk seksueel grensoverschrijdend gedrag, zie rov. 4.16] en
  door [de organisatie] bewust in een kwaad daglicht is gesteld. [De
  organisatie] heeft op onrechtmatige wijze mededelingen gedaan aan de
  ouders en vrijwilligers betrokken bij [twee projecten voor gehandicapte
  kinderen ] en zij heeft actief contact gezocht met het [een krant], met
  het oogmerk om [eiser sub 1] te beschadigen.
• Het krantenartikel staat (thans) online, en
  kan (op het moment van schrijven althans) worden gevonden via Google met
  de zoekterm
  ” commissie-geeft-klagers-over-coordinator” 

Juridisch kader:
wanneer is bekend maken klachten (seksueel) grensoverschrijdend gedrag
onrechtmatig jegens de persoon in kwestie?

• ” De vraag of een gedraging/uitlating onrechtmatig is,
  wordt gelet op artikel 6:162 Burgerlijk Wetboek (BW) beoordeeld in het kader
  van wat volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt.
  Of in dat kader in het concrete geval (op onrechtmatige wijze) iemands eer
  of goede naam wordt aangetast, is afhankelijk van alle omstandigheden van
  het geval. Er zal een afweging van de belangen van partijen en van
  algemene belangen gemaakt moeten worden.” 
• ” Aansprakelijkheid op grond van onrechtmatige daad voor een
  uitlating staat in beginsel vast indien een mededeling feitelijk onjuist
  is en de degene die de mededeling deed dit wist of het hem kan worden
  verweten dat hij het niet wist.” 
• Dit zal echter, in het geval van klachten
  over grensoverschrijdend gedrag van een vrijwilliger, niet aan de orde
  zijn: de organisatie weet niet of de beschuldigingen juist zijn of niet.
  In zulke gevallen geldt de navolgende regel.
• “Openbaarmaking van een feitelijk juiste mededeling [], in de
  wetenschap dat dit schade zal toebrengen aan een ander, is niet zonder
  meer onrechtmatig. [De openbaarmaking] zal wel onrechtmatig
  zijn [jegens die ander] wanneer uit de verdere omstandigheden van het
  geval volgt dat bij inachtneming tegenover de ander van een behoorlijke
  maatschappelijke zorgvuldigheid, die wetenschap [lees: zorgvuldigheid]
  diegene [= de openbaarmaker] had behoren te weerhouden van die handeling
  en/of het doen van die uitlating.”
• Dit kader, ook zoals dat hieronder wordt uitgewerkt,
  geldt evenzeer voor “een gedraging daartoe”, dus een gedraging
  met het oogmerk dat een derde een mededeling over een ander openbaar
  maakt (dan wel, vermoedelijk, een onzorgvuldige aanvaarding van het
  risico dat die derde dat doet). Een voorbeeld is een organisatie die
  informatie over klachten/beschuldigingen aan een journalist geeft, waarna
  de journalist de klachten/beschuldigingen openbaar maakt.
• N.b.: ook een feitelijk juiste mededeling kan in bepaalde gevallen een strafrechtelijke delict zijn, namelijk smaad: “Smaad is wanneer iemand met het negatieve bericht uw goede naam wil beschadigen door de waarheid over u te vertellen. Bijvoorbeeld als u vast zat in de gevangenis en iemand dit bericht verspreidt. Maar het is ook smaad als [iemand] uw goede naam wil beschadigen door een bericht te verspreiden waarvan [diegene] niet weet of dit waar is. Bijvoorbeeld als iemand zegt dat u namaakspullen verkoopt terwijl dat niet bewezen is.” https://www.juridischloket.nl/politie-en-justitie/aangifte/klachtdelict/
• “Van onrechtmatigheid zal bijvoorbeeld sprake zijn wanneer de
  uitlating [] in onnodig grievende vorm wordt gedaan of indien degene die
  de uitlating deed louter uit eigen materieel belang of uit persoonlijke
  animositeit heeft gehandeld. Bij juiste/ware uitlatingen kan ook een rol
  spelen welke mate van openbaarheid aan de mededeling is gegeven, of zij
  gevraagd of ongevraagd is gedaan, of de mededeler haar uit zelfverdediging
  heeft gedaan of om een derde te behoeden voor een dreigend gevaar, of de
  naam van degene die het betreft nodeloos bekend is gemaakt of er andere
  wegen openstonden om het doel van de mededeling (indien op zichzelf
  geoorloofd) te bereiken.” 
• Ik merk op dat hier toch een tamelijk strikt
  kader wordt gegeven voor het openbaar maken, met name dat de organisatie
  moet nagaan of “er andere wegen openstonden om het doel van de
  mededeling (indien op zichzelf geoorloofd) te bereiken”.
• “Een rechtvaardigingsgrond voor deze uitlatingen [] kan zijn
  gelegen in het algemeen belang. Van belang zijnde gezichtspunten zijn
  onder meer de aard van de openbaar gemaakte verdenkingen, de ernst van de
  daarin gelegen misstand (bezien vanuit het algemeen belang), de ernst van
  de gevolgen voor de besproken partij, de mate waarin de verdenkingen steun
  vonden in het ten tijde van de gedraging/uitlating beschikbare
  feitenmateriaal en de inkleding van de verdenkingen in verhouding tot de
  hiervoor genoemde factoren.”
• Deze overweging lijkt te zijn gebaseerd op Hoge Raad 24 juni 1983, ECLI:NL:HR:1983:AD2221.
• Ik merk op dat bovenstaande vermelding van
  ‘algemeen belang’ als factor, waarschijnlijk niet moet
  worden begrepen als een vrijbrief om beschuldigingen / klachten over
  seksueel grensoverschrijdend gedrag bekend te maken. Op dit punt kan ik
  slechts dringen adviseren een specialist te raadplegen. Zie ook het
  navolgende.
• ” Het algemeen belang is regelmatig
  gelegen in de vrijheid van meningsuiting. Bij beantwoording van de vraag
  of een uitlating of gedraging daartoe onrechtmatig is, moet dan ook verder
  voor ogen gehouden worden dat sprake is van een botsing van grondrechten.
  Aan de ene kant geldt op grond van artikel 7 van de Grondwet en artikel 10
  van het EVRM de vrijheid van meningsuiting. Aan de andere kant beschermt
  artikel 8 van het EVRM het recht op eerbiediging van de persoonlijke
  levenssfeer, waaronder ook is begrepen het recht op bescherming van de eer
  en goede naam. Het antwoord op de vraag welk van deze rechten in het
  concrete geval zwaarder weegt, is afhankelijk van alle relevante
  omstandigheden van het geval. Bij deze afweging komt in beginsel geen
  voorrang toe aan één van beide rechten. Dat betekent dat de toetsing in
  één keer moet plaatsvinden, waarbij het oordeel dat één van beide rechten,
  gelet op alle relevante omstandigheden, zwaarder weegt dan het andere recht,
  meebrengt dat de inbreuk op het andere recht voldoet aan de
  noodzakelijkheidstoets van artikel 8 lid 2 van het EVRM en artikel 10 lid
  2 van het EVRM (o.a. [Hoge Raad 31 maart 2017, ECLI:NL:HR:2017:569]).”
• Ik merk op dat “vrijheid van
  meningsuiting” inderdaad de gebruikelijke term is, maar de authentieke
  Engelse tekst van art. 11 EVRM iets breder geformuleerd lijkt te zijn: “Everyone
  has the right to freedom of
  expression. This right shall include freedom to hold opinions and to
  receive and impart information
  and ideas without interference by public authority and
  regardless of frontiers.” De term ‘uitingsvrijheid’ wordt ook wel
  gebruikt. 

Toepassing op de
zaak 

• Samengevat:  de interne email was niet onrechtmatig, de bijeenkomst met ouders
  van deelnemende kinderen ook niet, maar een latere brief van de
  organisatie aan de ouders wel. Die brief ging over de
  uitkomsten van het externe onderzoek naar de klachten.
• Email van 6 januari ” Vaststaat
  dat [de organisatie] geconfronteerd is met een melding van seksueel
  grensoverschrijdend gedrag, gericht tegen [eiser sub 1] . [de organisatie]
  heeft [eiser sub 1] daar tijdens een gesprek op 21 december 2019 op
  aangesproken en heeft het nodig gevonden hem op non-actief te stellen. [de
  organisatie] heeft vervolgens aan de assistent-coördinatoren gevraagd of
  zij bij de eerstvolgende activiteit [] aanwezig wilden zijn om die
  activiteit zoals gebruikelijk door te laten gaan. De
  assistent-coördinatoren hebben op 4 januari 2020 aan [de organisatie]
  aangegeven dat zij zonder [eiser sub 1] niet bij de activiteit [] op 11
  januari 2020 aanwezig wilden zijn. [de organisatie] heeft zich toen, zo
  vertelde zij op de zitting, genoodzaakt gezien om de ouders en
  vrijwilligers in te lichten. Dat acht de rechtbank op zichzelf niet
  onrechtmatig, omdat er hoe dan ook vragen zouden rijzen omtrent de redenen
  van het niet doorgaan van de activiteit. Dit inlichten heeft [de organisatie]
  gedaan met de e-mail van 6 januari 2020 []. Naar het oordeel van de
  rechtbank is in deze e-mail in bedekte en neutrale termen aangegeven wat
  er aan de hand is en dat [de organisatie] een onderzoek heeft ingesteld
  naar aanleiding van de melding. Verder is aangegeven dat [de organisatie]
  de uitkomst van dit onderzoek zal afwachten. In deze e-mail is geen
  beschuldiging aan het adres van [eiser sub 1] te lezen. De rechtbank acht
  deze mail proportioneel en ziet er, gegeven de omstandigheden, niets onrechtmatigs
  in.” 
• Bijeenkomsten eind januari 2020: “Vervolgens hebben er eind januari 2020 twee bijeenkomsten
  plaatsgevonden. Een met ouders van deelnemende kinderen van de clubs en
  een met vrijwilligers. Aan de hand van de door [eisers] overlegde
  geluidsopnames stelt de rechtbank vast dat er tijdens deze bijeenkomsten
  door [de organisatie] geen beschuldigingen zijn geuit aan het adres van
  [eiser sub 1] met betrekking tot seksueel grensoverschrijdend gedrag.
  Tijdens deze bijeenkomsten is, kort weergegeven, in essentie meegedeeld
  dat er een onderzoek plaatsvindt naar signalen van grensoverschrijdend
  gedrag, dat er een onafhankelijke vertrouwenspersoon beschikbaar is
  gesteld voor iedereen die meent slachtoffer te zijn van [eiser sub 1] en
  dat de rapportage wordt afgewacht. Dat was ook de feitelijke situatie. De
  rechtbank onderkent dat dit voor [eiser sub 1] schadelijk is geweest, maar
  dat enkele feit maakt die mededelingen nog niet onrechtmatig. Die
  conclusie geldt ook voor [eiser sub 1] verwijzing naar het ‘suggestieve
  karakter’. Iets wat suggestief is, is niet per definitie onrechtmatig.
  […] Naar het oordeel van de rechtbank heeft [de organisatie] zelf geen
  beschuldigingen geuit en zich evenmin onnodig grievend over [eiser sub 1]
  uitgelaten. Daarbij is de doelgroep van de bijeenkomsten dezelfde als die
  van de e-mail van 6 januari 2020. De conclusie is dat er tijdens deze
  bijeenkomsten niet onrechtmatig gehandeld is door [de
  organisatie]” 
• Brief 1 mei 2020 (wel onrechtmatig): “Vervolgens is van belang dat de door [de organisatie]
  ingeschakelde EKC [externe klachtencommissie] op 28 april 2020 een
  rapport heeft uitgebracht aan [de organisatie] over onder meer de door [D]
  ingediende klacht. Naar aanleiding van dit rapport heeft [de organisatie]
  op 1 mei 2020 een brief (productie 14 [eisers] ) aan de ouders en
  vrijwilligers gestuurd. In deze brief staat onder meer “Wij moeten
  u dan ook helaas meedelen dat wat we hoopten dat niet waar is nu toch klip
  en klaar onderschreven wordt door de rapportages”. Verder staat
  er: “Uit de rapportages blijkt dat grensoverschrijdend gedrag
  heeft plaats gevonden door de coördinator van [de drie projecten met
  betrekking tot gehandicapte kinderen en hun familie]. Hieronder vallen
  o.a. ongewenste seksuele handelingen ten aanzien van andere vrijwilligers,
  uitsluiting, agressieve benaderingen en misbruik maken van de
  kwetsbaarheid of afhankelijkheid van ouders van een gehandicapt
  kind”.”
• ” De rechtbank is van oordeel dat er op zichzelf genomen niets
  mis mee is dat [de organisatie] de ouders en vrijwilligers op de hoogte
  wilde stellen over de uitkomst van het onderzoek. Het lag zelfs voor de
  hand dát [de organisatie] de ouders en vrijwilligers in algemene zin
  informeerde over de uitkomst van het onderzoek, omdat zij daarover al
  geïnformeerd waren toen dat was geïnitieerd en omdat de uitkomst daarvan
  van belang was voor de positie van [eiser sub 1] als coördinator van de
  clubs die [de organisatie] tot haar werkgebied rekende. Met dat doel voor
  ogen is te begrijpen dat [de organisatie] de ouders en vrijwilligers
  informeerde en is dat op zich nog niet onrechtmatig. Maar dat informeren
  behoorde niet verder te gaan dan genoemd doel waartoe die informatie
  strekte, waarbij tevens het belang van [eiser sub 1] om niet onnodig
  publiekelijk geschaad te worden in eer en goede naam in het oog moest
  worden gehouden. In dat kader weegt de rechtbank mee dat [de organisatie]
  niet degene betreft die betrokken was bij het beschreven incident in
  2014/2015 en dat [de organisatie] de conclusie van de EKC door de stevige bewoordingen
  die zij heeft gebruikt in haar brief heeft gepresenteerd als een feit,
  terwijl in het EKC rapport, waaraan [eiser sub 1] niet had meegewerkt,
  wordt gesproken van ‘voldoende aannemelijk’, terwijl bij [de
  organisatie] bekend was dat [eiser sub 1] de beschuldiging ontkende, maar
  [de organisatie] die nuance niet heeft aangebracht in haar brief. Tegen
  die achtergrond en het persoonlijk belang van [eiser sub 1] vindt de
  rechtbank ook dat [de organisatie] onnodig is uitgeweid door toe te voegen
  “Hieronder vallen o.a. ongewenste seksuele handelingen ten aanzien van
  andere vrijwilligers, uitsluiting, agressieve benaderingen en misbruik
  maken van de kwetsbaarheid of afhankelijkheid van ouders van een
  gehandicapt kind”. Daar was geen reden voor of noodzaak toe en dat is
  onnodig beschadigend voor [eiser sub 1] . Bovendien hebben deze stellige
  mededelingen geleid tot het krantenartikel van [datum] 2020 in het [de
  krant], waarin voornoemde woorden worden herhaald door bezorgde ouders die
  aangeven dat deze mededeling specifiek een schok teweeg heeft gebracht.
  Daarmee komt de rechtbank tot de conclusie dat [de organisatie] met haar
  brief van 1 mei 2020 aan de ouders en vrijwilligers wel onrechtmatig heeft
  gehandeld.”
• Uit de krantenberichten maak ik op dat de
  vrijwilliger zijn medewerking had geweigerd aan het onderzoek, omdat het
  niet voldoende onafhankelijk zou zijn. Dit lijkt mij in het algemeen een
  belangrijke factor, maar de rechtbank gaat hier niet op in.
• Bijeenkomst 22 augustus 2020: de
  rechtbank komt niet toe aan een volledige inhoudelijke beoordelingen,
  omdat de klachten van de coördinator over deze bijeenkomst niet voldoende
  specifiek zijn (en de coördinator overigens onvoldoende bewijs heeft
  aangeleverd over wat er gezegd is, zo maak ik op).

Toepassing op de
zaak: diffamerende krantenartikelen

• Het hierboven geschetste juridische kader geldt ook voor het geven
  van informatie aan journalisten. 
• De officier van justitie had een aangifte tegen de vrijwilliger
  (over hetzelfde gestelde feitencomplex) geseponeerd. Een krant heeft een
  artikel gepubliceerd met daarin citaten uit de sepotbrief, namelijk
  dat: “Volgens justitie heeft de seksuele relatie tussen de twee
  bestaan. Volgens het openbaar ministerie kan dat ‘als zeer onprofessioneel
  en moreel verwerpelijk worden aangemerkt’, zo staat te lezen in een brief
  van justitie die is verstuurd naar de aangevers.” 
• Volgens de vrijwilliger heeft de organisatie de sepotbrief
  verstrekt aan de krant. De rechtbank geeft (min of meer) aan dat, als dit
  inderdaad zo is, dit waarschijnlijk een onrechtmatige daad is van de
  organisatie jegens de vrijwilliger. 
• “De rechtbank oordeelt dat als vast komt te staan dat [de organisatie]
  deze brief daadwerkelijk op het gestelde moment aan [de krant] heeft
  verstrekt, zij dit kennelijk gedaan heeft met het oogmerk om [eiser sub 1]
  te beschadigen. Er was immers sprake van een sepot, zoals ook aan [de
  organisatie] is bericht. De gedane aangiftes waren onderzocht en
  beoordeeld. Er kan dus niet worden aangenomen dat op dat moment nog een
  ernstige misstand aan de orde diende te worden gesteld. Ofwel, er was geen
  enkele reden voor [de organisatie] om de details van deze kwestie nog verder
  in het openbaar te brengen. Indien [de organisatie] daarvan wèl overtuigd
  was, wijst de sepotbrief overigens de juiste weg om hierop verder actie te
  nemen [noot: namelijk, een artikel 12 Sv klacht, denk ik]. [de
  organisatie] moest dan verder begrijpen dat [eiser sub 1] ernstig in eer
  en goede naam kon worden aangetast door deze brief aan  [de krant] ter
  beschikking te stellen. Dat is ook wat er is gebeurd. De berichtgeving
  naar aanleiding van die sepotbrief hield immers in dat wel degelijk vast
  stond dat de coördinator – waarvan in ieder geval voor betrokkenen bij de
  [projecten] en waarschijnlijk ook voor anderen duidelijk was dat het om
  [eiser sub 1] ging – een seksuele relatie had gehad met een jonge
  vrijwilligster van [het project] en dat die seksuele relatie volgens
  justitie als “zeer onprofessioneel en moreel verwerpelijk” moest worden
  aangemerkt en dat hij gebruik had gemaakt van haar
  kwetsbaarheid.” 

  
  

• Tot slot: de vraag komt bij mij op wat een verdachte kan doen tegen een sepotbrief met zulke formuleringen, als de verdachte onschuldig is of anderszins oneens of ontevreden is met de sepotbrief.
• 
  

 Rechtbank Oost-Brabant 4 januari 2023, ECLI:NL:RBOBR:2023:5

 In deze zaak (over een volkstuinvereniging) betwist het (nieuwe) bestuur dat de ‘huurder’ van een volkstuin lid is van de vereniging. Het bestuur zegt het lidmaatschap ook op.

De rechtbank overweegt dat: “De eisen van redelijkheid en billijkheid brengen in dit geval mee dat van het bestuur een hoge mate van zorgvuldigheid mocht worden verwacht. De beëindiging van het lidmaatschap van de vereniging raakt immers uit de aard van de zaak aan het meest wezenlijke element van dat lidmaatschap.”

En over het belang van hoor en wederhoor voordat het bestuur besluit om het lidmaatschap op te zeggen: “Verder heeft [gedaagde = de vereniging] aan [eiser] en [eiseres] tal van verwijten gemaakt. Naast dat [eiser] en [eiseres] de juistheid van deze verwijten weerspreken, zijn de meeste weinig concreet en hoe dan ook missen ze iedere onderbouwing. Wezenlijker nog is dat niet gebleken is dat en, zo ja, op welke wijze [gedaagde] onderzoek heeft gedaan naar die verwijten en op enigerlei wijze hoor en wederhoor heeft toegepast. De in het kader van deze procedure overgelegde verklaringen van enkele leden kan dat gebrek niet wegnemen.”

De rechter waarschuwt de leden echter wel:  ‘” [eiser] en [eiseres] krijgen dus grotendeels gelijk. Dit betekent uiteraard niet dat zij hun gang kunnen gaan. Ook voor hen geldt dat zij zich – als lid en als bezoeker – redelijk en billijk moeten gedragen. Daarbij hoort dat zij zich houden aan de regels die op het park van [gedaagde] gelden en dat zij het bestuur niet verhinderen zijn taak uit te voeren. De veroordeling van [gedaagde] is gebaseerd op een oordeel over de in het verleden gemaakte verwijten en de door het bestuur gevolgde procedure. Toekomstige gedragingen van [eiser] en [eiseres] zouden tot een ander oordeel kunnen leiden.”

Rechtbank Rotterdam 12 september 2022, ECLI:NL:RBROT:2022:7729

En verder:

 Rechtbank Rotterdam, 03 maart 2022, ECLI:NL:RBROT:2022:1666

” Op grond van artikel 2:8 lid 1 BW moeten een rechtspersoon en degenen die krachtens de wet en de statuten bij zijn organisatie zijn betrokken zich als zodanig jegens elkaar gedragen naar hetgeen door redelijkheid en billijkheid wordt gevorderd. Hieruit volgt dat nieuw gekozen bestuursleden door het oude bestuur in staat moeten worden gesteld hun taken naar behoren uit te oefenen. Dit impliceert dat er tussen de oud-bestuursleden en de nieuwe bestuursleden een overdracht van alle informatie en stukken moet plaatsvinden, die het naar behoren uitoefenen van de bestuurstaken mogelijk maken.” 

” In de dagvaarding heeft [naam eiseres] een uitgebreide opsomming gegeven van stukken en informatie de nog aan haar moeten worden overgedragen door de oud-bestuursleden. Het verweer van de oud-bestuursleden op dit punt komt er op neer dat het nieuwe bestuur inmiddels (toegang tot) alle documenten heeft. Wel is daarbij gesteld dat het nieuwe bestuur zichzelf een deugdelijke overdracht ontnomen heeft en dat de sleutel van de hoofdpoort nog niet is overgedragen. [naam eiseres] is op haar beurt bij het standpunt gebleven dat zij niet over alle informatie beschikt om haar bestuurstaken te kunnen uitoefenen. De voorzieningenrechter acht op basis van wat partijen hieromtrent over en weer hebben gesteld op zijn minst aannemelijk dat de overdracht nog niet is afgerond. ” 

Deze uitspraak van de rechtbank bevat geen overzicht van de feiten. Kennelijk is een persoon volgens de vereniging geen lid meer, en en wil die persoon dat rechtzeten bij de rechter. De vereniging voert vervolgens aan dat eiser nooit lid is geworden, maar slechts aspirant-lid was. De rechter gaat daarin mee.

“[het lid] heeft vervolgens niet aangevoerd, laat staan onderbouwd, wanneer en op welke wijze hij precies lid zou zijn geworden van [de vereniging]. [het lid] stelt slechts dat “hij degene heeft gebeld die destijds zowel voorzitter was van [de vereniging]als van de jagersvereniging Hubertus-Baarlo”. Diegene zou volgens [het lid] telefonisch toegezegd hebben dat [het lid] lid was geworden van [de vereniging]. Die stelling wordt evenwel door [de vereniging] betwist. [het lid] heeft vervolgens niet aangevoerd met wie en wanneer dat telefoongesprek precies heeft plaatsgevonden, noch wat de aanleiding voor het gesprek was en de omstandigheden waren waaronder het gesprek plaatsvond.”

“[het lid] stelt verder dat uit het feit dat hij van [de vereniging] een zogenoemde “gastverklaring” heeft gekregen, blijkt dat hij lid is (geweest) van [de vereniging]. De rechtbank ziet in dat feit echter eerder een contra-indicatie voor lidmaatschap van [de vereniging] van [het lid]. De term “gastverklaring” lijkt immers te impliceren dat [het lid] voor de vereniging werd aangemerkt als “gast” en aldus juist niet als lid.”

Eiser heeft ook een brief van een secretaris van een vereniging (afdeling?) ingediend. “De rechtbank is – onder verwijzing naar het onder 3.8 overwogene – van oordeel dat een enkele brief van een secretaris van een vereniging geen lidmaatschap als zodanig kan constitueren en iemand dus niet tot verenigingslid maakt, noch bewijs oplevert dat [het lid] op de juiste statutaire wijze door het bestuur tot lid is benoemd. “

De rechtbank laat zich niet uit over de Oud Volendam uitspraak van de Hoge Raad. ( “Vanwege het in artikel 3:35 BW – in verbinding met artikel 3:59 BW- vervatte beginsel, bestaat evenwel de mogelijkheid dat een (rechts)persoon die op grond van verklaringen of gedragingen van het daartoe bevoegde orgaan van een vereniging heeft aangenomen – en in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs heeft mogen aannemen – dat een besluit is genomen hem als lid van de vereniging toe te laten, in dit vertrouwen bescherming geniet, in die zin dat hij op die grond als lid van de vereniging heeft te gelden”) Echter, een beroep op die uitspraak zou mogelijk afstuiten op de bovengenoemde “gastenverklaring” die aan eiser was gegeven waarmee duidelijk was dat hij geen  lid was.

ECLI:NL:RBLIM:2021:8557